przykazanie nowe daje wam tekst
Asia: 05.06.2009, 20:08: Dziekuje bardzo za tak piekny wiersz.Niestety i ja o tym zapominam i to nawet bardzo czesto :( . A przecize Jezus powiedzial : "Przykazanie nowe daje Wam,byscie sie wzajemnie milowali "
„Słowo Boga” ma na kartach Pismach Świętego szerokie zastosowanie. To wypowiedziane przez Niego słowo komunikuje Jego zamierzenia wobec świata i ludzi. Stąd też centralną figurą Ks. Rodzaju jest właśnie słowo Boga, który mówiąc, powołuje do istnienia. Jednak słowo pojawia się również jako 10 przykazań, choć niewiele osób wie, że te 10 nakazów to właściwie 10 słów. Słowo Boga w ST i NT Bowiem rzekł – i stało się, rozkazał – i powstało tekst: 10 przykazań w Starym Testamencie. Także w… Ks. Rodzaju – czytamy w Psalmie 33:9. Psalmista podsumowuje stworzenie Boga za pomocą słowa. W Nowym Testamencie słowo Boga, w którym zawiera się cały Jego plan zbawienia, pojawia się w Ewangelii Jana. Autorzy Nowego Testamentu posługują się motywem Słowa również, aby opisać Nowe Stworzenie w Chrystusie – tak robi to Paweł w Liście do Kolosan (więcej o tym TUTAJ): dla Pawła istnieje stary człowiek – Adam (cielesny) i nowy człowiek (Chrystus) – i właśnie w nim zawiera się Nowe Stworzenie: dzieci Boże, które nie są synami nieposłuszeństwa, ale wąską drogą podążają do Królestwa śladami swojego Nauczyciela i Pana. Jednak poniżej zwrócimy uwagę na ciekawą zależność między Ks. Rodzaju 1 a Ks. Wyjścia, gdzie znajduje się znany wszystkim doskonale zestaw „10 przykazań” (Wyjścia 20:2-17). Słowa i przykazania Do Izraelitów Bóg wypowiada nie tylko przykazania, ale przede wszystkim słowa: A Bóg wypowiedział wszystkie te słowa (dawar / דָּבַר) (Wyjścia 20:1) Następnie w wersecie z Wyjścia 20:6 pojawia się nakaz: miłosierdzie świadczę tysiącznym pokoleniom tych, co mnie miłują i strzegą przykazań (מִצְוָה / micwa) moich Widzimy więc, że słowa Boga stanowią jednocześnie przykazania, co uważnego czytelnika Biblii nie zaskakuje, bo np. w Psalmie 119 widzimy wiele podobnych paralelizmów. Oto przykład: Psalm 119:9-12 (9) Bet Jak zachowa młodzieniec czystość swojej drogi? Gdy będzie przestrzegał słów Twoich. (10) Szukam Ciebie całym mym sercem, spraw, bym nie odstąpił od Twych nakazów. (11) W głębi serca ukryłem Twoje słowa, bym przeciw Tobie nie popełnił grzechu. (12) Błogosławiony jesteś, o Jahwe, poucz mnie o Twoich ustawach. Słowo w tym krótkim fragmencie zostaje zestawione z ustawą i nakazem. Lista mogłaby być dłuższa, krótki przykład wystarczy jednak, aby zobaczyć, że zarówno hebrajskie „słowo” ma dużo szersze znaczenie niż tylko zwerbalizowanie myśli, ale również samo „przykazanie” to nie jedynie prosty, nic nie niosący za sobą nakaz. Czytaj więcej: co oznacza przykazanie wg Biblii 10 słów / przykazań danych Izraelitom Słów (przykazań) danych Izraelitom jest 10, choć różne denominacje i wyznania dzielą je rozmaicie. Przyjmijmy następujący podział, wynikający wprost z tekstu biblijnego, a rozważania, czy Wyjścia 20:2 („Jam jest Jahwe, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli”), stanowi przykazanie, zostawiając na inną okazję. Wszystkie cytaty w poniższej tabeli, a także w całym artykule za katolicką Biblią Poznańską: 1 Wyjścia 20:3 zakaz posiadania innych bogów poza JHWH Nie będziesz miał żadnych innych bogów oprócz mnie 2 Wyjścia 20:4-6 zakaz sporządzania bałwochwalczych figur (4) (Nie będziesz tworzył rzeźby [bożka] ani żadnej podobizny tego, co jest w górze na niebie lub co jest na dole na ziemi, ani co jest w wodzie poniżej ziemi. (5) Nie będziesz padał na twarz przed nimi i nie będziesz im służył; bowiem Ja, Jahwe, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który dochodzę nieprawości ojców na synach, na wnukach i prawnukach tych, co mnie nienawidzą, (6) ale miłosierdzie świadczę tysiącznym pokoleniom tych, co mnie miłują i strzegą przykazań moich) 3 Wyjścia 20:7 zakaz używania imienia JHWH na próżno Nie będziesz wypowiadał na próżno Imienia Jahwe, twego Boga. Jahwe bowiem nie pozostawi bez kary tego, kto by wypowiadał Jego Imię na próżno. 4 Wyjścia 20:8-11 nakaz świętowania dnia Szabatu (8) Pamiętaj, abyś święcił dzień szabatu. (9) (Sześć dni masz pracować i wykonywać wszelkie twoje zajęcia, (10) lecz dzień siódmy jest szabatem na cześć Jahwe, twego Boga. Nie wolno [wtedy] wykonywać żadnego zajęcia ani tobie, ani twemu synowi czy córce, ani słudze czy służebnicy, ani bydlęciu, ani obcemu, który przebywa w obrębie twoich bram. (11) Jahwe bowiem uczynił w sześciu dniach niebo i ziemię, morze i to wszystko, co jest w nich, a odpoczął w siódmym dniu. Dlatego pobłogosławił Jahwe dzień szabatu i uczynił go świętym). 5 Wyjścia 20:12 nakaz szanowania rodziców Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś żył długo na tej ziemi, którą da ci Jahwe, Bóg twój. 6 Wyjścia 20:13 zakaz mordowania Nie będziesz zabijał. 7 Wyjścia 20:14 zakaz cudzołóstwa Nie będziesz cudzołożył. 8 Wyjścia 20:15 zakaz kradzieży Nie będziesz kradł. 9 Wyjścia 20:16 zakaz wydawania fałszywego świadectwa Nie będziesz fałszywie świadczył przeciw bliźniemu twemu. 10 Wyjścia 20:17 zakaz pożądania Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego: nie będziesz pożądał żony bliźniego twego ani jego sługi, ani służebnicy, ani wołu, ani osła, ani żadnej rzeczy, która należy do twego bliźniego. Rozmaite denominacje spierają się o właściwy podział, bądź też zarzucają sobie nawzajem usuwanie przykazań, czy to Szabatu, czy to lekceważenie zakazu sporządzania posągów, bądź też rugowanie imienia Bożego. Oczywiście wszystkie mają rację, a czytający powyższe zestawienie, sporządzone na podstawie wiernego przekładu, zauważy rozmaite zmiany, jakie zostały dokonane w łonie różnych tradycji religijnych, kiedy je zestawi się ze sobą. Jednak nas interesuje najbardziej, co mówi Biblia. Okazuje się, że”10 słów” znajdziemy również w… Księdze Rodzaju. 10 słów (przykazań) w Księdze Rodzaju Stworzenie, czy może raczej porządkowanie chaosu, zaczyna się w wersecie 3, słowami: I rzekł Bóg: Niech powstanie światło! I światło powstało (Rodzaju 1:3) To początek 10 Bożych deklaracji: Bóg kształtuje świat swoim słowem. Skąd wiemy, że jest ich akurat 10? Początek Księgi Rodzaju to z wielką precyzją, a jednocześnie maestrią napisany tekst, który jest harmonijny na wielu poziomach. My zajmiemy się dziś tym jednym: w przypisie NETBible tłumacze zauważają, że czasowniki posiadające przedrostek waw (ו) nadają tekstowi charakter sekwencyjnej narracji. Dziesięć razy w tym rozdziale dekret Boga o stworzeniu zostaje wyrażony w ten sposób – podkreślają. 1 Rodzaju 1:3-5 stworzenie światła (3) I rzekł (וַיֹּאמֶר) Bóg: Niech powstanie światło! I światło powstało. (4) I widział Bóg, że dobre jest światło. I rozdzielił Bóg światło i ciemność; (5) nazwał światło dniem, a ciemność nocą. I tak nastał wieczór, i nastał poranek, dzień pierwszy. 2 Rodzaju 1:6-8 stworzenie nieba (6) I rzekł (וַיֹּאמֶר) Bóg: Niech powstanie sklepienie pośród wód, i rozdzielił wody – jedne od drugich! I stało się tak. (7) I uczynił Bóg sklepienie, I rozdzielił wody, które były poniżej sklepienia, od wód nad sklepieniem. (8) A sklepienie nazwał Bóg niebem. I tak nastał wieczór, i nastał poranek, dzień drugi. 3 Rodzaju 1:9-10 stworzenie ziemi i morza (9) I rzekł (וַיֹּאמֶר) Bóg: Niech się zbiorą wody spod nieba w jedno miejsce i niech się ukaże ląd! I stało się tak. (10) I ląd nazwał Bóg ziemią, a zebrane wody nazwał morzem. I widział Bóg, że to jest dobre. 4 Rodzaju 1:11-13 stworzenie roślin (11) I rzekł (וַיֹּאמֶר) Bóg: Niech się ziemia okryje zielenią, roślinami wydającymi nasiona i drzewami owocowymi rodzącymi właściwe sobie owoce, w których zawiera się ich nasienie na ziemi. I stało się tak. (12) Ziemia wydała więc zioła, rośliny wydające właściwe sobie nasiona i drzewa owocowe z właściwymi sobie nasionami. I widział Bóg, że to jest dobre. (13) I tak nastał wieczór, i nastał poranek, dzień trzeci. 5 Rodzaju 1:14-19 uczynienie świateł na niebie (14) I rzekł (וַיֹּאמֶר) Bóg: Niech powstaną jasne światła na sklepieniu nieba, aby oddzielały dzień od nocy i stały się znakami świąt, dni i lat! (15) Niech będą jasnymi światłami na sklepieniu nieba, aby oświecały ziemię. I stało się tak. (16) Uczynił więc Bóg dwa wielkie, jasne światła: światło większe, aby panem było dnia, i światło mniejsze, by panem było nocy; a także i gwiazdy. (17) I umieścił je Bóg na sklepieniu nieba, aby oświecały ziemię, (18) a panując nad dniem i nocą oddzielały światło od ciemności. I widział Bóg, że to jest dobre. (19) I tak nastał wieczór, i nastał poranek, dzień czwarty. 6 Rodzaju 1:20-23 stworzenie zwierząt morskich i ptaków (20) I rzekł (וַיֹּאמֶר) Bóg: Niech się zaroją wody mnóstwem istot żywych, a ptaki niech latają nad ziemią pod sklepieniem nieba! I stało się tak. (21) Stworzył więc Bóg wielkie potwory morskie i wszelkie pływające istoty żywe różnego rodzaju, którymi zaroiły się wody, i wszelkie ptactwo skrzydlate, różnego rodzaju. I widział Bóg, że to jest dobre. (22) I błogosławił im Bóg, mówiąc: Bądźcie płodne i mnóżcie się, zapełniajcie wody w morzach, a ptactwo niechaj się rozmnaża na ziemi. (23) I tak nastał wieczór, i nastał poranek, dzień piąty. 7 Rodzaju 1:24-25 stworzenie zwierząt ziemskich (24) I rzekł (וַיֹּאמֶר) Bóg: Niech ziemia wyda różne gatunki istot żywych: zwierzęta domowe, płazy i różne gatunki dzikich zwierząt! I stało się tak. (25) Uczynił więc Bóg różne dzikie zwierzęta, zwierzęta domowe i płazy ziemne. I widział Bóg, że to jest dobre. 8 Rodzaju 1:26-28 stworzenie człowieka (26) I rzekł (וַיֹּאמֶר) Bóg: Uczyńmy ludzi na obraz nasz, podobnych do nas, a niech władają rybami morza i ptactwem nieba, i domowymi zwierzętami, i wszelkimi płazami, pełzającymi po ziemi. (27) I stworzył Bóg ludzi na obraz swój, na obraz Boga stworzył ich: stworzył mężczyznę i kobietę. (28) I błogosławił im Bóg. I rzekł do nich: Płodni bądźcie i mnóżcie się; napełniajcie ziemię i ujarzmiajcie ją. Władajcie rybami morza i ptactwem nieba, i wszelkim zwierzęciem, ruszającym się na ziemi. 9 Rodzaju 1:29-31 stworzenie pokarmu (29) I rzekł (וַיֹּאמֶר) Bóg: Oto daję wam wszelkie rośliny rodzące nasiona na całej ziemi i wszelkie drzewa rodzące owoc, który zawiera nasiona, aby wam były pokarmem. (30) A wszystkim dzikim zwierzętom i wszelkiemu ptactwu nieba, i wszystkiemu, co się na ziemi porusza i ma w sobie życie, przeznaczam wszelką trawę zieloną na pożywienie. I stało się tak. (31) A widział Bóg, że wszystko, co uczynił, jest bardzo dobre. I tak nastał wieczór, i nastał poranek, dzień szósty. 10 Rodzaju 2:1-3 błogosławienie dnia odpoczynku (1) I tak zostały ukończone niebo i ziemia, i wszystkie zastępy ich [stworzeń]. (2) A kiedy ukończył Bóg swe dzieło w szóstym dniu, odpoczął w dniu siódmym po całym dziele, którego dokonał. (3) I błogosławił (וַיְבָרֶךְ) Bóg dzień siódmy, i świętym go uczynił, albowiem odpoczął w tym dniu po całym dziele, które pracą swoją stworzył. Zestawmy teraz oba akty stworzenia: świata fizycznego i kodeksu moralnego. 1 jeden Bóg: JHWH światło 2 oddawanie czci Bogu duchem niebo 3 imię Boga: JHWH ziemia i morze 4 szabat rośliny 5 rodzice światła oddzielające od ciemności 6 zakaz mordowania zwierzęta morskie i ptaki 7 czystość małżeńska zwierzęta ziemskie 8 zakaz kradzieży człowiek 9 prawdomówność pokarm 10 zakaz pożądania odpoczynek Co oznacza liczba 10 w Biblii Tradycja żydowska podkreśla związek między Ks. Rodzaju a 10 przykazaniami. Traktat Pirke Awot 5:1 mówi: „Za pomocą dziesięciu słów świat został stworzony”. Bóg porządku ludzką rzeczywistość, wypowiadając do człowieka 10 słów. Dziesięć uchodzi za biblijny symbol harmonii Bożego stworzenia, łącząc ze sobą liczbę 4 (tego dnia Bóg kończy stworzenie materialnego świata; czwarte przykazanie z Dekalogu dotyczy właśnie świętowania Szabatu, który stanowi pomost między obydwoma rozdziałami – porównaj Wyjścia 20:11) oraz liczbę 6 (liczba człowieka; człowiek zostaje stworzony szóstego dnia, uosobienie grzechu człowieka to trzy szóstki i symboliczna 666; hebrajski niewolnik pracuje sześć lat przez sześć dni w tygodniu; podobnie człowiek po wygnaniu z raju zostaje zmuszony do ciężkiej pracy). Czego uczy nas liczba 10 Słowo Boga może leczyć poranioną grzechem duszę. Czy przypadkiem Mesjasz Jezus uzdrawia właśnie 10 trędowatych (Łukasza 17:12)? W momencie przyjścia posłanego przez Boga Chrystusa ludzkość potrzebowała uleczenia, co symbolizuje 10 trędowatych (trąd to w Biblii symbol grzechu, a grzech to łamanie 10 przykazań; to właśnie do ówczesnych przywódców duchowych Chrystus zwracał się, zarzucając im odejście od Bożego kodeksu moralnego – Marka 7:8: „Zarzuciliście przykazanie Boże, a strzeżecie nakazów ludzkich”). Symptomatyczne, jak kończy się historia. Do Jezusa wraca jedynie Samarytanin, który upadł mu do stóp, dziękując. (17) Jezus odpowiedział: Czyż nie dziesięciu zostało uzdrowionych? Gdzież jest dziewięciu? (18) Żaden nie wrócił, aby uwielbić Boga, tylko ten cudzoziemiec? (19) A jemu powiedział: Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła. [Łukasza 17:17-19] Kolejne słowa w tym samym rozdziale to z kolei słowa Pana, który mówi: Królestwo Boże przyjdzie niepostrzeżenie. To właśnie Królestwo jest symbolizowane w Biblii przez Szabat, który kieruje myśli ludu Bożego na odpoczynek w tym Królestwie, przygotowany i zapowiedziany w cieniach rzeczy przyszłych przez Boga. A jednym z nich jest ostatnie słowo Boga podczas stwarzania z Księgi Rodzaju („I błogosławił Bóg dzień siódmy, i świętym go uczynił, albowiem odpoczął w tym dniu po całym dziele, które pracą swoją stworzył”). Aby do niego wejść potrzebna jest wiara uzdrowionego Samarytanina i traktowanie przykazań Bożych inaczej, niż duchowi przywódcy ówczesnego Izraela. Nie wyście mnie wybrali Przykazanie nowe daję wam To czyńcie na moją pamiątkę Po prostu Wielki Czwartek Tekst piosenki: To przykazanie Ja dziś daję wam, byście się miłowali, jak Ja miłuję was, byście się miłowali, jak Ja miłuję was. A wtedy wszyscy poznają, żeście moi, gdy miłość wzajemną mieć będziecie. /2x 2. Wierzymy Panie, że nadejdzie czas, kiedy nastanie miłość wśród ludzi wszystkich ras, kiedy nastanie miłość wśród ludzi wszystkich ras. I kiedy wszyscy uwierzą razem z nami, a miłość wzajemna nas ocali. /2x 3. Pokoju wtedy dasz nam, Panie, dar, który nam obiecałeś, obfity ze wszech miar, który nam obiecałeś, obfity ze wszech miar. A wtedy poznasz, o Panie, żeśmy Twoi, bo miłość wzajemną mieć będziemy. /2x Dodaj interpretację do tego tekstu » Historia edycji tekstuBłogosław, duszo moja, Pana. i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach. On odpuszcza wszystkie twoje winy. i leczy wszystkie choroby. On twoje życie ratuje od zguby, obdarza cię łaską i zmiłowaniem. Miłosierny jest Pan i łaskawy, nieskory do gniewu i bardzo cierpliwy. Nie postępuje z nami według naszych grzechów.
W programie Słowo daję z s. dr hab. Joanną Nowińską rozmawiamy o Bożych obietnicach. Dr Maria Miduch mówi o przykazaniu miłości bliźniego, a ks. dr Leszek Makówka zastanawia się nad spotkaniem świata Żydów wierzących w Chrystusa z światem pogan i kulturą antycznej Grecji. Paweł i Barnaba wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, «bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego». Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli. Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii. Głosili słowo w Perge, zeszli do Attalii, a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali. Kiedy przybyli i zebrali miejscowy Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary. Fragment z Dziejów Apostolskich wyjaśnia siostra dr hab. Joanna Nowińska. Jeśli nie slyszysz radia spróbuj inny strumień lub zewnętrzny player «Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie „Bogiem z nimi”. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły». I rzekł Zasiadający na tronie: «Oto czynię wszystko nowe». O Bożych obietnicach zawartych w Apokalipsie św. Jana mówi siostra Joanna Nowińska. Jeśli nie slyszysz radia spróbuj inny strumień lub zewnętrzny player Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: «Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy. Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali». Rozmowa z dr Marią Miduch. Jeśli nie slyszysz radia spróbuj inny strumień lub zewnętrzny player Z księdzem Leszkiem Makówką ruszamy tropem św. Pawła do Listry, Ikonium, Antiochii i rozmawiamy o spotkaniu kultury i sztuki Hebrajczyków z kulturą gracką i rzymską. Jeśli nie slyszysz radia spróbuj inny strumień lub zewnętrzny player «« | « | 1 | » | »»Stream 4 Przykazanie nowe daje wam by Wydawnictwo WAM on desktop and mobile. Play over 320 million tracks for free on SoundCloud.
Dlaczego Jezus nazywa „nowym” przykazanie, byśmy się wzajemnie miłowali? Tylko raz Jezus mówi o przykazaniu, że jest „nowe”. Wieczorem przed swoją męką powiedział do uczniów: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie.” (J 13, 34) Na czym polega ta nowość? Czy wzajemnej miłości nie wymagało dawne przykazanie: „będziesz miłował bliźniego jak siebie samego” (Kpł 19, 18)? Jezus nadaje miłości nowy wymiar. Mówi: „jak Ja was umiłowałem” w tej samej chwili, kiedy z miłości oddał wszystko. „Było to przed Świętem Paschy. Jezus (...) umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował.” (J 13, 1) Zaczął od umycia im nóg, mówiąc: „Dałem wam bowiem przykład.” (w. 15) Później, głęboko wstrząśnięty tym, że jeden z Dwunastu, apostoł Judasz, miał Go zdradzić, nie przestaje go kochać i okazuje swoją miłość, podając mu kawałek chleba: „wziął chleb i podał Judaszowi” (w. 26). Najpierw dał im przykład, później podał kawałek chleba, w końcu dopełnił swoje dary zostawiając uczniom nowe przykazanie: „Przykazanie nowe daję wam”. Tuż przed tą chwilą padły zagadkowe słowa: „Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą.” (w. 31) W jaki sposób Chrystus został otoczony chwałą, zanim przez krzyż i zmartwychwstanie wszedł do chwały swego Ojca? Już został otoczony chwałą, bo Jego chwałą jest to, że kocha. I właśnie dlatego teraz, kiedy „do końca ich umiłował”, objawiła się Jego chwała. Judasz „wyszedł w noc”, aby Go wydać. Jednak Jezus nie przyjmuje wydarzeń biernie: wydany, oddaje samego siebie, nadal kocha w sytuacji, która wydaje się beznadziejna. To jest Jego chwała. Przez nowe przykazanie Jezus włącza uczniów w to, co sam przeżywa, uczy ich kochać tak, jak sam kocha. Tego wieczoru modlił się: „aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich. (J 17, 26) Od tego momentu, jako miłość, zamieszka w nich, będzie w nich kochał. Jezus nie daje tylko słów, które trzeba przestrzegać, daje siebie samego. Dając nowe przykazanie, Jezus czyni dar ze swojej obecności. W Ewangeliach zapisanych przez Mateusza i Marka, po wyjściu Judasza natychmiast następuje ustanowienie Eucharystii; u Jana wtedy Jezus daje nowe przykazanie. Nowe przykazanie, tak jak Eucharystia, jest rzeczywistą obecnością. Tej nocy Jezus „wziął kielich, mówiąc: Kielich ten jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej” (1 Kor 11, 25). Jego przykazanie jest więc nowe, ponieważ należy do Nowego Przymierza, zapowiadanego przez proroka Jeremiasza: „zawrę z domem Izraela nowe przymierze (...) Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercach” (Jr 31, 31-34). W Nowym Przymierzu dawne przykazanie dane jest w nowy sposób. Boże prawo nie jest już wypisane na kamiennych tablicach, ale wypisane na naszych sercach przez Ducha Świętego, który jednoczy naszą wolę z wolą Boga. Jakie znaczenie mają przykazania dla naszej więzi z Bogiem? Według Jana apostoła komunia z Bogiem urzeczywistnia się poprzez przestrzeganie przykazań: „Kto wypełnia Jego przykazania, trwa w Bogu, a Bóg w nim.” (1 J 3, 24) Na Synaju Bóg zawarł przymierze z tymi, „którzy Go miłują i strzegą Jego praw” (Pwt 7, 9). Jeśli cofnąć się jeszcze dalej, do samych początków, Biblia mówi, że stworzywszy człowieka Bóg dał mu równocześnie przykazanie (Rdz 2, 16-17). Tak jakby bez przykazań nie istniały więzi z Bogiem. Można by odczuwać tę wszechobecność przykazań jako ciężar. A jednak, jakkolwiek paradoksalne może się to wydawać na pierwszy rzut oka, przykazania Boże są potwierdzeniem naszej wolności. Poprzez przykazania Bóg mówi do nas. To, co my nazywamy „dziesięcioma przykazaniami”, w Biblii nosi nazwę „dziesięciu słów” (na przykład Księga Wyjścia 34, 28). Poprzez przykazania Bóg mówi do nas i zachęca, byśmy sami wybrali (Pwt 30, 15-20). Zwierzętom Bóg dał zdolność instynktownego rozpoznawania tego, co słuszne. Do nas, ludzi, przemówił poprzez przykazania, ryzykując dał nam wolność. „Synogarlica, jaskółka i żuraw zachowują czas swego przylotu. Naród mój jednak nie zna Prawa Pańskiego!” (Jr 8, 7). Bóg ani nie programuje, ani nie wymusza zachowania człowieka. Mówi do nas. Jeremiasz skarży się na sytuację, jaka może z tego wyniknąć. Jeśli jednak Bóg nie chce prowadzić nas inaczej niż mówiąc do nas przez przykazania, to dlatego, że nasz wolny wybór – jakikolwiek miałby on być – liczy się dla Niego bardziej niż nasze poprawne zachowanie. Któregoś dnia młody człowiek spytał Jezusa: „co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?” Jezus odpowiedział mu: „Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest Dobry. A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowaj przykazania.” (Mt 19, 16-17) Dlaczego Jezus przeciwstawia zwykłe zachowywanie przykazań pytaniu o to, co trzeba czynić dobrego? Przykazania są czymś innym niż informacja o tym, co jest dobre, a co złe. Jezus przypomina, że „jeden tylko jest Dobry”. Poprzez przykazania Bóg nie przekazuje nam wiedzy o tym, co jest dobre, a co złe, ale wezwanie do słuchania i wprowadzania w życie tego, co słyszymy. Reakcja Jezusa każe myśleć o pierwszym przykazaniu Bożym wypowiedzianym w raju, kiedy Stwórca zabronił jeść „z drzewa poznania dobra i zła” (Rdz 2, 17). To zadziwiające przykazanie, które wzywa, przynajmniej na początku, żeby zrezygnować z poznania dobra i zła! To przykazanie wymaga, by Bogu pozostawić wiedzę. Umacnia ono w centrum ludzkiej egzystencji obszar niewiedzy, wolną przestrzeń dla zaufania, słuchania Boga. Przykazania odnawiają nasze więzi z Bogiem, kiedy rozpoznajemy w nich echo przykazań z raju, głos Boga, który mówi do nas: „Pozwól mi być twoim Bogiem, pozwól mi wskazywać ci drogę, zaufaj mi!” List z Taizé: 2003/4
12. Pieśni na wejście i przygotowanie darów Boże lud Twój/Z rąk kapłańskich Ojcze z niebios Pod Twą obronę Ojcze na niebie Przykazanie nowe daje wam Wszystka moja nadzieja Wszystko Tobie oddać pragnę Wszystko Tobie oddać pragnę (wariacja) Za rękę weź mnie Panie. 13. 1. «Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem» (J 13, 34). Przed chwilą słyszeliśmy słowa Chrystusa, które przekazał nam św. Jan w swojej Ewangelii. Wypowiedział je do swoich uczniów w mowie pożegnalnej przed swoją męką i śmiercią na krzyżu, kiedy umywał nogi apostołom. Jest to jakby Jego ostatnie wołanie do ludzkości, w którym wyraża gorące pragnienie: «abyście się wzajemnie miłowali». W imię tych Chrystusowych słów pozdrawiam wszystkich obecnych na tym ekumenicznym spotkaniu, które jest jednocześnie modlitwą o jedność chrześcijan. Pozdrawiam serdecznie biskupa Antoniego — pasterza diecezji drohiczyńskiej, bpa Jana Szarka — prezesa Polskiej Rady Ekumenicznej wraz z przedstawicielami Kościołów i Wspólnot kościelnych zrzeszonych w Polskiej Radzie Ekumenicznej. Słowa serdecznego powitania kieruję do braci i sióstr Kościoła prawosławnego z Polski i z zagranicy, a w szczególny sposób pozdrawiam arcybiskupa Sawę — metropolitę Warszawy i całej Polski, dziękując mu za słowa przed chwilą do mnie skierowane. Wraz z nim pozdrawiam wszystkich biskupów Kościoła prawosławnego w Polsce. Pragnę bardzo serdecznie pozdrowić księży kardynałów, arcybiskupów i biskupów z Polski i z zagranicy. Sercem obejmuję cały Lud Boży drogiej mi diecezji drohiczyńskiej. W szczególności braci kapłanów, osoby konsekrowane, alumnów Wyższego Seminarium Duchownego w Drohiczynie. Słowa pozdrowienia kieruję do ludzi starszych, chorych, niepełnosprawnych. Witam obecną tutaj młodzież i dzieci. Pozdrawiam również pielgrzymów z Białorusi, Litwy i Ukrainy. Ich obecność napełnia mnie szczególną radością. Witaj, ziemio podlaska. Ziemio ubogacona pięknem przyrody, a przede wszystkim uświęcona wiernością tego ludu, który w czasie swej historii był niejednokrotnie boleśnie doświadczany i musiał zmagać się z ogromnymi i różnorodnymi przeciwnościami. Zawsze jednak trwał wiernie przy Kościele, i tak jest po dzień dzisiejszy. Cieszę się, że mogłem przybyć do was z pasterską posługą. Ze wzruszeniem wspominam moje dawniejsze odwiedziny Drohiczyna, zwłaszcza z okazji uroczystości milenijnych, kiedy to biskupi całej Polski wraz z Prymasem Tysiąclecia dziękowali Bogu za dar chrztu św., za łaskę wiary, nadziei i miłości. Tutaj też uczestniczyłem w ostatniej drodze księdza infułata Krzywickiego, administratora apostolskiego diecezji pińskiej. Kilka lat później przybyłem, aby zakończyć peregrynację kopii obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Dzisiaj te wspomnienia odżywają, gdy staję wśród was jako Papież pielgrzym. 2. «Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem». Wielka moc bije z tych słów Chrystusa. Gdy będzie umierał na krzyżu w straszliwej męce, w poniżeniu i opuszczeniu, wówczas ukaże światu całe ich znaczenie i głębię. Patrząc na konanie Chrystusa, uczniowie w pełni poznają, do czego wzywał ich, mówiąc: «miłujcie się, tak jak Ja was umiłowałem». Św. Jan, mając w pamięci to wydarzenie, napisze w swojej Ewangelii: «Umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował» (13, 1). Chrystus umiłował nas jako pierwszy, wraz z naszą grzesznością, wraz z naszą ludzką słabością. To On sprawił, że staliśmy się godni Jego miłości, tej miłości, która nie zna żadnych granic i nigdy się nie kończy. Ma ona charakter definitywny i najdoskonalszy. Chrystus odkupił nas bowiem drogocenną krwią swoją. Nauczył nas również tej miłości i nam ją powierzył: «Przykazanie nowe daję wam» (J 13, 34). Oznacza to, że ten nakaz jest ciągle aktualny. Jeżeli chcemy odpowiedzieć na miłość Chrystusa, to winniśmy podejmować go zawsze, niezależnie od czasu i miejsca. Ma to być nowa droga dla człowieka, nowy zasiew w relacjach ludzkich. Ta miłość czyni nas — uczniów Chrystusa — nowymi ludźmi, dziedzicami Bożych obietnic. Sprawia, że stajemy się dla siebie wszyscy braćmi i siostrami w Panu. Czyni z nas nowy Lud Boży, Kościół, w którym wszyscy winni miłować Chrystusa i w Nim miłować się nawzajem. Oto prawdziwa miłość, która się objawiła w krzyżu Chrystusa. W stronę tego krzyża winniśmy patrzeć wszyscy, ku niemu mamy kierować nasze pragnienia i wysiłki. W nim mamy największy wzór do naśladowania. 3. «Panie, naucz nas dróg swoich, byśmy kroczyli Twoimi ścieżkami» (por. Iz 2, 3). Prorok Izajasz w pierwszym czytaniu dzisiejszej liturgii ukazuje nam w swoim widzeniu mnogość ludów i narodów zgromadzonych wokół góry Syjon. Symbolizuje ona obecność Boga. Proroctwo zaś przepowiada powszechne królestwo sprawiedliwości i pokoju. Można je odnieść do Kościoła, takiego, jakim go chciał mieć Chrystus, to znaczy Kościoła, w którym panuje niewzruszona zasada jedności. Trzeba nam, chrześcijanom zgromadzonym dziś na tej wspólnej modlitwie wołać słowami Izajasza: «Panie, naucz nas dróg swoich, byśmy kroczyli Twoimi ścieżkami», abyśmy mogli wspólnie, jako wyznawcy Chrystusa, kroczyć tymi ścieżkami ku przyszłości. Bliskość Wielkiego Jubileuszu w sposób szczególny winna nas mobilizować do podejmowania trudu szukania nowych dróg w życiu Kościoła, który jest przecież wspólną Matką wszystkich chrześcijan. W Liście apostolskim Tertio millennio adveniente wyraziłem gorące życzenie, które dziś ponawiam: «aby Jubileusz stał się okazją do owocnej współpracy w celu odkrycia tego, co łączy, a co z pewnością jest większe od tego, co nas jeszcze dzieli» (n. 16). Wiara mówi nam, że jedność Kościoła to nie tylko nadzieja na przyszłość: ta jedność w jakiejś mierze już istnieje! Nie osiągnęła ona jeszcze swego w pełni widzialnego kształtu pośród chrześcijan. Jej budowanie stanowi więc «imperatyw chrześcijańskiego sumienia oświeconego wiarą i kierowanego miłością». Albowiem «wierzyć w Chrystusa znaczy pragnąć jedności; pragnąć jedności znaczy pragnąć Kościoła; pragnąć Kościoła znaczy pragnąć komunii łaski, która odpowiada zamysłowi Ojca, powziętemu przed wszystkimi wiekami» — jest to cytat z Encykliki Ut unum sint (n. 8. 9). Jesteśmy zatem wezwani, aby budować jedność. Obecna u początków życia Kościoła jedność nie może nigdy stracić swojej istotnej wartości. Trzeba jednak ze smutkiem stwierdzić, że ta pierwotna jedność została na przestrzeni wieków, zwłaszcza w ostatnim tysiącleciu, poważnie osłabiona. 4. Droga Kościoła nie jest drogą łatwą. «Możemy przyrównać ją do krzyżowej drogi Chrystusa. Nie trwa ona jednak kilka godzin, trwa wieki» — napisał prawosławny teolog Paul Evdokimov. Tam, gdzie wzmagają się podziały pośród uczniów Chrystusa, ranione jest Jego Mistyczne Ciało. Pojawiają się kolejne «stacje bolesne» na dziejowej drodze Kościoła. A przecież Chrystus założył jeden jedyny Kościół i pragnie, aby takim był zawsze. Musimy więc wszyscy, stojąc u bram nowego okresu dziejów, uczynić rachunek sumienia z odpowiedzialności za istniejące podziały. Musimy przyznać się do popełnionych win i wybaczyć je sobie nawzajem. Otrzymaliśmy wszakże nowe przykazanie, przykazanie miłości wzajemnej, które ma swe źródło w miłości Chrystusa. Św. Paweł przynagla nas do tej miłości w słowach: «Chrystus was umiłował i samego siebie wydał za nas w ofierze. Bądźcie więc naśladowcami Boga i postępujcie drogą miłości» (por. Ef 5, 1-2). Miłość powinna nakłaniać nas do wspólnego przemyślenia przeszłości, by zdecydowanie i odważnie iść drogą ku jedności. Miłość jest jedyną siłą, która otwiera serca na słowa Jezusa i na łaskę Odkupienia. Jest jedyną siłą zdolną do tego, by nas skłonić do dzielenia się po bratersku tym wszystkim, czym jesteśmy i co mamy z woli Chrystusa. Ona jest potężnym bodźcem do dialogu, w którym słuchamy siebie i poznajemy siebie wzajemnie. Miłość otwiera na drugiego człowieka, stając się tym samym podstawą ludzkich relacji. Uzdalnia do przekraczania bariery własnych słabości i uprzedzeń. Oczyszcza pamięć, uczy nowych dróg, otwiera perspektywy prawdziwego pojednania, którego istotnym owocem jest wspólne dawanie świadectwa Ewangelii, tak bardzo potrzebnego współczesnemu światu. W przeddzień trzeciego tysiąclecia trzeba nam przyspieszyć kroku ku doskonałemu i braterskiemu pojednaniu, abyśmy w przyszłym millennium mogli — ramię przy ramieniu — świadczyć o zbawieniu wobec świata, który czeka na ten znak jedności. Dobrze, że o wielkiej sprawie ekumenizmu mówimy właśnie w Drohiczynie, w sercu Podlasia, gdzie od wieków spotykają się chrześcijańskie tradycje Wschodu i Zachodu. To miasto było zawsze otwarte na katolików, prawosławnych i protestantów. Jest jednak wiele momentów w historii tej ziemi, które bardziej niż gdziekolwiek indziej uwypuklają potrzebę dialogu w dążeniu do jedności chrześcijan. W Encyklice wspomnianej już — Ut unum sint — podkreśliłem, iż «dialog jest (...) naturalnym środkiem, który pozwala porównać różne punkty widzenia, a przede wszystkim przeanalizować te rozbieżności, jakie stanowią przeszkodę dla pełnej komunii między chrześcijanami» (n. 36). Ów dialog winien odznaczać się umiłowaniem prawdy, gdyż «umiłowanie prawdy jest najgłębszym wymiarem autentycznego dążenia do pełnej komunii między chrześcijanami. Bez tej miłości nie można by stawić czoła obiektywnym trudnościom teologicznym, kulturowym, psychologicznym i społecznym, jakie się napotyka przy omawianiu istniejących różnic. Z tym wymiarem wewnętrznym i osobowym musi się zawsze łączyć duch miłości i pokory. Miłości do rozmówcy i pokory wobec prawdy, którą się odkrywa i która może się domagać zmiany poglądów i postaw» (tamże). Niech więc miłość buduje mosty między naszymi brzegami i zachęca nas do czynienia wszystkiego, co tylko jest możliwe. Niech miłość wzajemna i umiłowanie prawdy będą odpowiedzią na istniejące trudności i tworzące się czasem napięcia. Zwracam się dziś do sióstr i braci wszystkich Kościołów — otwórzmy się na jednającą miłość Boga. Otwórzmy drzwi naszych umysłów i serc, Kościołów i Wspólnot. Bóg naszej wiary, Ten, którego przyzywamy jako naszego Ojca, to «Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba» (por. Mk 12, 26); to Bóg Mojżesza, a nade wszystko Bóg i Ojciec naszego wspólnego Pana — Jezusa Chrystusa, w którym stał się On «Bogiem z nami» (por. Mt 1, 23; por. Rz 15, 6). Złóżmy naszemu Ojcu, Ojcu wszystkich chrześcijan, nasz dar szczerej woli pojednania. Niech to będzie też dar konkretnych czynów. Odpowiedzmy Bogu, «który jest miłością», naszą ludzką miłością, która patrzy na drugich z życzliwością i okazuje szczere pragnienie współpracy wszędzie tam, gdzie jest to możliwe, i pozwala docenić to, co jest dobre i co zasługuje na pochwałę i naśladowanie. 5. «Chodźcie, wstąpmy na Górę Pańską, do świątyni Boga Jakubowego!» (Iz 2, 3). Oto wołanie, jakie prorok Izajasz wkłada w usta ludów i narodów spragnionych jedności i pokoju. Siostry i bracia, nic lepiej i skuteczniej nie wyrazi tej troski, jak wielka modlitwa o zjednoczenie, o braterstwo, o wspólną rodzinną miłość wszystkich chrześcijan, o wspólnotę rodzinną wszystkich chrześcijan. Miłość Chrystusa przynagla nas do tej modlitwy. Sam Chrystus nakazuje nam modlić się do Ojca: «przyjdź królestwo Twoje» (por. Mt 6, 10). To Królestwo Boże, które On w sobie przyniósł, kiedy na świat przychodził i kiedy stawał się człowiekiem, to Królestwo trwa w Kościele jako rzeczywistość już istniejąca, i równocześnie jako zadanie do spełnienia. Prawdziwej przemiany serc może dokonać tylko modlitwa. Ona bowiem ma moc łączenia wszystkich ochrzczonych w braterstwie dzieci Bożych. Modlitwa oczyszcza z tego wszystkiego, co oddziela od Boga i od ludzi. Chroni przed pokusą małoduszności i toruje drogę łasce Bożej do serca człowieka. Proszę więc wszystkich tu zgromadzonych o żarliwą modlitwę, o pełną współpracę naszych Kościołów. Postęp na drodze do jedności wymaga naszego wysiłku, wzajemnej życzliwości, otwarcia i autentycznego przeżywania braterstwa w Chrystusie. Błagajmy Pana o łaskę. Błagajmy Go, aby usunął przeszkody, które opóźniają dojście do pełnej jedności. Błagajmy Go, aby tym wszystkim, którzy współpracują w dziele zbliżenia, dał swojego Ducha, Ducha Świętego, który poprowadzi ku pełnej prawdzie, który obdarzy miłością i rozpali w nas pragnienie dążenia do jedności. Błagajmy Go, abyśmy wszyscy byli dobrymi wykonawcami Jego zamierzeń, aby jutrzenka tego nowego tysiąclecia wzeszła nad uczniami Chrystusa bardziej między sobą zjednoczonymi. «Przykazanie nowe daję wam» (J 13, 34). Przykazanie nowe. «Abyśmy wszyscy stanowili jedno, aby świat uwierzył» (por. J 17, 21). Amen. Copyright © by L'Osservatore Romano (8/99) and Polish Bishops ConferenceDwa obrazki Kościoła z dwóch pandemii #shortsKomentowany artykuł: https://lifeinkrakow.pl/w-opinii/2416,sciagnij-maske-idz-do-spowiedzi-ogloszenie-parafii-w-Dołącz do innych i śledź ten utwór Scrobbluj, szukaj i odkryj na nowo muzykę z kontem Czy znasz wideo YouTube dla tego utworu? Dodaj wideo Czy znasz wideo YouTube dla tego utworu? Dodaj wideo O tym wykonwacy Jan Paweł II 5 085 słuchaczy Powiązane tagi Jan Paweł II (łac. Ioannes Paulus II), właśc. Karol Józef Wojtyła (ur. 18 maja 1920 w Wadowicach, zm. 2 kwietnia 2005 w Watykanie) – polski duchowny katolicki, arcybiskup krakowski, kardynał, papież (16 października 1978 - 2 kwietnia 2005), sługa boży Kościoła katolickiego. Poeta i poliglota, a także aktor, dramaturg i pedagog. Filozof historii, fenomenolog, mistyk i przedstawiciel personalizmu chrześcijańskiego. Wyświetl wiki Jan Paweł II (łac. Ioannes Paulus II), właśc. Karol Józef Wojtyła (ur. 18 maja 1920 w Wadowicach, zm. 2 kwietnia 2005 w Watykanie) – polski duchowny katolicki, arcybiskup krakowski… dowiedz się więcej Jan Paweł II (łac. Ioannes Paulus II), właśc. Karol Józef Wojtyła (ur. 18 maja 1920 w Wadowicach, zm. 2 kwietnia 2005 w Watykanie) – polski duchowny katolicki, arcybiskup krakowski, kardynał, papież (16 października 1978 - 2 k… dowiedz się więcej Wyświetl pełny profil wykonawcy Podobni wykonawcy Wyświetl wszystkich podobnych wykonawców Przykazanie daję wam, nuty i tekst na stronie nuty.pl Przykazanie nowe daje możliwość grania na keyboardzie (podany jest styl i tempo utworu).
.620 . Składajmy Bogu ofiarę dziękczynną. Bogu składaj ofiarę dziękczynną I swoje prośby wobec Najwyższego. On hojnie darzy łaską i chwałą, Nie odmawia dobrodziejstw żyjącym nienagannie. Składajmy Bogu ofiarę dziękczynną. Bo kto składa ofiarę dziękczynną, Ten cześć Mi oddaje. A tym, którzy postępują uczciwie, Ukażę Boże zbawienie. Składajmy Bogu ofiarę dziękczynną. * * * 621 . Spojrzyj z nieba wysokiego, Zbawicielu nasz, Panie, Na potrzeby ludu Twego. Przyjmij nasze wzdychanie. Ty, Pocieszycielu nasz, Dzieci swoje zachowasz. Ty się nad nami zlitujesz, Ty nas wszystkich opatrujesz. Podaj nam Twej mocnej ręki, Jezusie, błogosław nas. Za to Ci serdeczne dzięki Śpiewamy na każdy czas. Gdy w grzechy popadniemy, Ratuj nas, bo zginiemy. Zbaw nas z miłosierdzia swego Od potępienia wiecznego. * * * 622 . Światło na oświecenie pogan I chwałę ludu Twego, Izraela. Teraz, o, Panie, według Twego słowa Uwalniasz sługę swego w pokoju. Światło na oświecenie pogan I chwałę ludu Twego, Izraela. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie. Światło na oświecenie pogan I chwałę ludu Twego, Izraela. Które przygotowałeś Dla wszystkich narodów. Światło na oświecenie pogan I chwałę ludu Twego, Izraela. Chwała Ojcu i Synowi, I Duchowi Świętemu. Światło na oświecenie pogan I chwałę ludu Twego, Izraela. Jak była na początku, teraz i zawsze, I na wieki wieków. Amen. Światło na oświecenie pogan I chwałę ludu Twego, Izraela. * * * 623 . Twych, Panie, łask świat tyle ma, Że mniej jest gwiazd na niebie. Każdego znajdzie litość Twa I pomoc da w potrzebie. Tyś nasza twierdza, skała, straż. Wysłuchaj nas w potrzebie. Wysłuchaj prośby, słowa zważ, Bo modlim się do Ciebie. * * * 624 . Ty, Boże wszystko wiesz, Ty znasz moje serce, Więc prowadź mnie wiekuistą drogą. Przejrzałeś mnie i znasz mnie, Panie, Przenikasz naprzód myśli moje. Znasz mój spoczynek i działanie, Poznałeś wszystkie drogi moje. Światło na oświecenie pogan I chwałę ludu Twego, Izraela. Otaczasz mnie, wiesz o mnie wszystko I kładziesz na mnie rękę swoją. Ta wiedza dla mnie jest przedziwna. Zbyt wielka, abym mógł ją pojąć. Światło na oświecenie pogan I chwałę ludu Twego, Izraela. Gdzież zdołam ujść przed Duchem Twoim? Gdziekolwiek pójdę, Tyś obecny. Na ziemi, w niebie, w morza toni Ty, Boże, jesteś, wszędzie jesteś. Światło na oświecenie pogan I chwałę ludu Twego, Izraela. Utkałeś mnie w żywocie matki, W przedziwny sposób mnie stworzyłeś. O, Boże, sławię Ciebie za to. Twe dzieła godne są podziwu. Światło na oświecenie pogan I chwałę ludu Twego, Izraela. * * * 625 . Ty, wszechmocny Panie, Naszych serc wzdychanie Łaskawie słuchasz. Ty, nam we dnie, w nocy Udzielasz pomocy. Tylko Ty, tylko Ty, Panie, Boże nasz. Wielki Boże w niebie, Ty w każdej potrzebie O nas się starasz. Któż by się zlitował? Któż by nas ratował, Jako Ty, jako Ty, Panie, Boże nasz. Błogosław nas, Panie. Ty nasze staranie W rękach swoich masz. Nikt nam nie pomoże, Tylko Ty, o, Boże. Tylko Ty, tylko Ty, Panie, Boże nasz. * * * 626 . Ty wyzwoliłeś nas, Panie, Z kajdan i samych siebie. A Chrystus, stając się bratem, Nauczył nas wołać do Ciebie: (: Abba, Ojcze! Abba, Ojcze! :) Bo Kościół jak drzewo życia W wieczności zapuszcza korzenie, Przenika naszą codzienność I pokazuje nam Ciebie. (: Abba, Ojcze! Abba, Ojcze! :) Bóg hojnym Dawcą jest życia. On wyswobodził nas z śmierci I przygarniając do siebie, Uczynił swoimi dziećmi. (: Abba, Ojcze! Abba, Ojcze! :) Wszyscy jesteśmy braćmi, Jesteśmy jedną rodziną. Tej prawdy nic już nie zaćmi I teraz jest jej godzina. (: Abba, Ojcze! Abba, Ojcze! :) * * * 627 . Kapłan: W dobroci swej powiedział Pan: Schola: "Przykazanie nowe daję wam, * Byście się wzajemnie miłowali". Wierni: Pójdę i miłość zaniosę do ludzi, Byś Ty, o, Panie, mógł wśród nich trwać. W dobroci swej powiedział Pan: "Pokój swój niebieski daję wam, Pokój Boży ludziom dobrej woli". Pójdę i miłość zaniosę do ludzi, Byś Ty, o, Panie, mógł wśród nich trwać. W dobroci swej powiedział Pan: "Łaską swej miłości darzę was, Byście nieśli światu owoc czynów". Pójdę i miłość zaniosę do ludzi, Byś Ty, o, Panie, mógł wśród nich trwać. W dobroci swej powiedział Pan: "Prawdę mocą Boga głoszę wam, Byście słowom Syna uwierzyli". Pójdę i miłość zaniosę do ludzi, Byś Ty, o, Panie, mógł wśród nich trwać. W dobroci swej powiedział Pan: "Miłosierdzie krzyża daję wam, Byście w Imię moje się jednali". Pójdę i miłość zaniosę do ludzi, Byś Ty, o, Panie, mógł wśród nich trwać. W dobroci swej powiedział Pan: "Dziś samego siebie daję wam, Byście w obfitości życie mieli". Pójdę i miłość zaniosę do ludzi, Byś Ty, o, Panie, mógł wśród nich trwać. W dobroci swej powiedział Pan: "Dary całej ziemi służą wam, Weźcie ziemię w swoje posiadanie". Pójdę i miłość zaniosę do ludzi, Byś Ty, o, Panie, mógł wśród nich trwać. W dobroci swej powiedział Pan: "Dar Pocieszyciela poślę wam, Byście budowali me Królestwo." Pójdę i miłość zaniosę do ludzi, Byś Ty, o, Panie, mógł wśród nich trwać. * * * 628 . W majestacie, na niebieskim tronie Siedzi Jezus, wszelka moc na Jego łonie. Cherubini, Serafini, Jak i aniołowie inni Przed Nim się kłaniają. Radośnie śpiewają. Święty, Święty, Święty, wołają. Matka Jego i Patriarchowie, Prorocy, wyznawcy i apostołowie. Cherubini, Serafini, Jak i aniołowie inni Przed Nim się kłaniają. Radośnie śpiewają. Święty, Święty, Święty, wołają. Męczennicy, którzy krew przelali, Panny czyste, które Go tak miłowały. Cherubini, Serafini, Jak i aniołowie inni Przed Nim się kłaniają. Radośnie śpiewają. Święty, Święty, Święty, wołają. * * * 629 . W otwartych dłoniach dzisiaj, Panie mój, Świat Ci ofiaruję. Ku Tobie ręce me wyciągam, Panie mój. Radość serce przejmuje. Daj nam prostotę dziecka wobec Ciebie, Czystość przejrzystych toni wód. Daj nam prostotę dziecka wobec braci. Gotową do pomocy dłoń. W otwartych dłoniach dzisiaj, Panie mój, Świat Ci ofiaruję. Ku Tobie ręce me wyciągam, Panie mój. Radość serce przejmuje. Daj nam prostotę dziecka wobec Ciebie, Wlej w serce me miłości żar. Daj nam prostotę dziecka wobec braci, W szczerości daj mi zawsze trwać. W otwartych dłoniach dzisiaj, Panie mój, Świat Ci ofiaruję. Ku Tobie ręce me wyciągam, Panie mój. Radość serce przejmuje. * * * Dalej << menu - Skarbiec pieśni kościelnych ..Przykazanie nowe daję wam J 13, 31-33a. 34-35. O co proszę? O serce zdolne do miłowania pomimo zranień i krzywd. Stanę pośród apostołów rozmawiających z Jezusem w Wieczerniku. Będę kontemplował pokój i serdeczną miłość, z jaką Jezus przemawia do swoich uczniów. „Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami” (w. 33). Jezus
„Dałem wam przykład” (J 13,15). Są już gotowi, by usłyszeć Przykazanie nowe „abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem” (J 13,34). Chodzi o to, aby się nauczyć kochać większą Miłością, aby złożyć dar z siebie, tak jak On: „Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je [potem